Ale jazda

Nie skłamię, jeśli powiem, że latami patrzyłam z zazdrością na ludzi, którzy o poranku wsiadają na swoje dwa kółka i mkną przed siebie. Podczas gdy ja spędzałam poranki na autostradzie i w śmierdzących korkach aglomeracji śląskiej, oni zaczynali dzień od wiatru we włosach. Dla mojej wyobraźni nie miało znaczenia, że być może jechali do takiej samej korpo-pracy, skupiałam się na tej jednej magicznej chwili o poranku, kiedy to widziałam ich unoszących się nad jezdnią na mniej lub bardziej stylowych maszynach, pastelowych, czarnych lub zardzewiałych, w kaskach na głowie lub apaszkach, czarnych leginsach, kwiecistych spódnicach, z teczką przywiązaną do bagażnika lub z psami w wiklinowym koszyku. Zazdrościłam im tej porannej scenografii, poczucia wolności, lokalnej przynależności, i stylowych dwóch kółek też.

Dawno temu miałam piękny rower miejski. Kupiliśmy go z moim wówczas jeszcze Nie Mężem przy okazji przeprowadzki z Krakowa do Gliwic. Krótki to był epizod, bo wraz z innymi gratami trzymanymi w piwnicy szybko stał się łupem bezczelnych bęcwałów. Potem już nie było nam po drodze, rozżalona takim obrotem sprawy długo nie miałam ochoty fundować komuś kolejnego roweru. Jeździłam więc na przypadkowych kółkach, zazwyczaj za małych, górskich, funkcjonalnych, ale nie urodziwych. Wyjątkiem był urlop w Holandii, kiedy to mknęłam po uliczkach Amsterdamu na rasowej miejskiej damie. I wtedy zaczęłam ponownie marzyć o eleganckim pojeździe, koniecznie z pięknym koszem, i koniecznie takim do jeżdżenia w spódnicy.

A że marzenia czasem się spełniają, zwłaszcza, jeśli odczyta je troskliwy Pan Mąż, od ponad roku jestem szczęśliwą posiadaczką stylowych dwóch kółek. Do teraz bardzo dobrze pamiętam pierwszą przejażdżkę. Miałam na sobie białą koronkową spódnicę i duży fioletowy kwiat przy bluzce. Położyliśmy Ankę spać, i wraz ze Ślubnym oraz naszym kanadyjskim couchsurfingowym gościem jechaliśmy do ulubionej herbaciarni świętować moje urodziny po turecku. To była radocha! Serio, cieszyłam się jak dzieciak, najbardziej z tego koszyka i jeżdżenia w spódnicy.

I teraz ta radocha powróciła, bo gdy cały świat jest w szkole, przedszkolu lub w pracy, ja wyciągam swoją maszynę, w dodatku nie musząc się martwić, gdzie usadowić Ankę, wkładam listę sprawunków do koszyka i jadę. Wczoraj kręciłam się po centrum Gliwic, zaparkowałam na rynku i przeszłam się po uliczkach, które tak lubię, a tak rzadko mam okazję widzieć w środku tygodnia. Podjechałam na mały ryneczek, zapakowałam kosz świeżymi owocami i warzywami. Zamieniłam kilka zdań ze staruszeczkami, od których kupiłam kwiaty (7 zeta za dwa bukiety!). Spotkałam koleżankę ze szkoły i miło z nią pogawędziłam. A potem ruszyłam do domu z tymi jabłkami i kwiatami przed sobą. I czułam się jak bohaterka filmu lub postać z pocztówki. Tak mi dobrze, tak ma być.