Po rozum do głowy

To zadziwiające, jak łatwo się zagapić i coś zmarnować. Spaprać. Być parówą. Leniem. Ignorantem. Niemal rok temu poczułam, że jeśli czegoś nie zmienię, zwariuję. Przez rok planowałam, walczyłam, czekałam. A jak przyszło co do czego, marnotrawię tę wolność. Luz, wyciszenie, słodkie lenistwo - tak, na chwilę. Ale nie można tylko udawać życia, podglądać innych i wiecznie czekać. Wczoraj doszłam do kresu możliwości, nie da się wchłonąć więcej blogów lifestyle'owych i pinterestowych inspiracji. Nie ma logicznego argumentu, który wytłumaczy, dlaczego wczoraj przez pół dnia szukałam w sieci bożonarodzeniowych dekoracji i więcej czasu spędziłam nad wyborem Ankowej tapety niż jej wychowaniem. Na szczęście odezwał się instynkt samozachowawczy, mózg nie jest w stanie wchłonąć niczego więcej, ciało krzyczy: "Do dzieła!". 

Z rana ruszyłam więc tyłek i potruchtałam do parku. I już nic nie było w stanie mnie powstrzymać, nawet ten paskudny deszcz. Mała rzecz, a jaki power. Po powrocie do domu wzięłam dużą kartkę i zapisałam wszystko, co mogę/chcę/powinnam zrobić, jeśli tylko przyjdzie mi ochota na pierdoły. I szerzej - zebrałam pomysły/plany/życzenia, które chcę zrealizować przed kolejnymi urodzinami. Trzeba się z tym przespać i zmierzyć. 

Z prozaicznych spraw odkurzyłam szydełko, zabrałam się za ukończenie rozpoczętych prac. Jeszcze nie mam się czym pochwalić, więc na razie pokażę coś, co zmajstrowałam i rozdałam latem. Torebki powstały dwie, ale jak widać, tylko jedna załapała się na zdjęcie.