15.02.2014

Sprawa bezy a wychowanie

Nie będę ukrywać, że kwestia Ankowego stroju, a właściwie jego bojkot, bardzo mnie poruszyły. Pojawiło się również kilka Waszych komentarzy, które skłoniły mnie do kolejnych refleksji. Stąd ten post. Nie będę się wymądrzać (choć są tacy, którzy gorąco namawiają mnie do napisania poradnika ;-). Napiszę po prostu, jak to u nas jest. I zaznaczam, że nie zawsze udaje nam się trzymać naszych zasad. Są chwile, kiedy chcemy uciec na drugi koniec świata, kiedy nie mamy pojęcia, jak okiełznać Anię, kiedy jesteśmy rodzicielstwem zmęczeni. Zdarza się, że Ania płacze, a my nie wiemy, o co chodzi. Zdarzyło się nam pójść na dywanik do przedszkola. 


1. Po pierwsze - szacunek.
Od początku Ankowego istnienia staraliśmy się traktować ją z należytym szacunkiem. Do tego stopnia, że przed narodzinami nie chcieliśmy wiedzieć, czy jest chłopcem, czy dziewczynką. Swoim jestestwem Ania miała zmienić/umilić/nieco utrudnić nasze życie i to niezależnie od płci. Oczywiście zależało nam też tutaj na elemencie zaskoczenia - kto nie lubi niespodzianek? :-) Ale przede wszystkim chodziło o to, by na dzień dobry nie obarczać jej naszymi oczekiwaniami, pastelowymi ścianami, różowymi śpioszkami. Miała przyjść na świat taka, jaka jest i już. 

Obiema rękami podpisuję się pod stwierdzeniem, że "nie ma dzieci, są ludzie". Anka to dla nas przede wszystkim człowiek w bardzo młodym wieku, a nie dziecko. Dlatego od samego początku jasno mówiliśmy jej, czego od niej oczekujemy oraz co i dlaczego będzie się zaraz działo. Począwszy od karmienia czy zmieniania pieluchy, po wyjazd na wakacje. Gdy jeszcze była bardzo mała i nie potrafiła wyrazić swojego zdania, zawsze przebieraliśmy/przewijaliśmy ją na osobności. Nie mogliśmy przecież wiedzieć, czy ona życzy sobie towarzystwa osób trzecich, czy nie. Teraz, jeśli chce się kąpać na golasa z kolegą równolatkiem - nie ma problemu, potrzebujemy tylko jasnego komunikatu z jej strony, że tego chce.

2. Po drugie - szczerość i rozmowa
Odkąd Anka stała się interaktywna, dużo z nią rozmawiamy. Wcześniej dużo do niej mówiliśmy. Dbamy o to, by nie iść na skróty i by te rozmowy były szczere. Nie zawsze się to udaje, nie zawsze mamy na to czas i siły, ale nie wyłączamy jej bajek mówiąc, że komputer się zepsuł. Wyłączamy, bo ustaliliśmy, że może obejrzeć jeden odcinek przed kąpielą. Rozdeptany żuk nie jest zepsuty, tylko nie żyje. Rozumiecie, o co mi chodzi?
W pierwszym miesiącu życia Ani często musiałam jeździć z nią do katowickiego szpitala, co ozaczało mniej więcej 1,5h w samochodzie. Jeśli tylko nie spała, opowiadalam jej, co się dzieje za oknem, dlaczego zatrzymujemy się na światłach, dlaczego w mieście muszę zwolnić, a na autostradzie mogę mocniej wcisnąć pedał gazu. Nigdy jej też nie ściemniałam, że pobieranie krwi czy szczepienie nie będzie boleć. Za każdym razem słyszała ode mnie, że zaboli, ale ja przy niej będę, utulę i że zaraz boleć przestanie. Do tej pory nie mamy problemu z takimi zabiegami. Przy ostatnim pobieraniu krwi usłyszałam, że igła kłuje tak samo jak róża, kaktus i nieogolony tatuś. Bolesne ukłucie jest dla niej naturalnym elementem rzeczywistości. I to nasz osobisty sukces. 

3. Po trzecie - nie wywracamy świata do góry nogami
Nie da się ukryć, że przyjście dziecka na świat raz na zawsze odmienia nasze życie. Ale wcale nie muszą to być zmiany radykalne ani zmiany na gorsze. 
Pierwszego wieczoru po wyjściu ze szpitala umyliśmy Anię, nakarmiliśmy i położyliśmy do jej łóżka w jej własnym pokoju. Zjedliśmy kolację, obejrzeliśmy jakiś program i poszliśmy spać. Następnego dnia została sama z babcią, a my pojechaliśmy na zakupy. Często chodzimy sami do kina, wyjeżdżamy sami na weekend, pokazujemy Ani, że rodzice to nie tylko rodzice, ale przede wszystkim żona i mąż. Kiedyś Anka zobaczyła na okładce książki słynną scenę z "Przeminęło z wiatrem", gdzie Rhett trzyma w objęciach Scarlett. I stwierdziła, że to książka o rodzicach. I nawet nie potrafię opisać, jak bardzo mnie cieszy, że właśnie tak nas postrzega.
Z drugiej jednak strony nie zapominamy o tym, że teraz jesteśmy trzyosobową rodziną. Wciągamy Anię w nasze życie, chodzimy we troje na spacery, na basen, do kina. Mniej więcej raz w tygodniu spotykamy się z grupą znajomych w restauracji, nie zawsze Ania siedzi przy stole, ale za to sama składa zamówienie i uczy się naszych zachowań. Zabieramy Ankę na koniec świata (o tym zaraz), do fryzjera, do ośrodka dla osób starszych. Wszędzie tam, gdzie rozgrywa się zwykłe życie.

4. Po czwarte - konsekwencja
Nie tylko wobec Ani. Przede wszystkim wobec siebie. Nie będę Was tutaj zanudzać rozbudowanymi przykładami. Po prostu jasno mówimy Ani, czego od niej oczekujemy oraz jakie będą konsekwencje, jeśli tych oczekiwań nie spełni. Czasem faktycznie protestuje i wtedy albo jako jedyna przy stole nie je deseru, albo nie ogląda bajki, albo marznie bez rękawiczek na dworze, bo nie chciała ich założyć przed wyjściem na spacer. Konsekwencje zazwyczaj bierze na klatę. I o to nam właśnie chodzi. Poza kwestiami dotyczącymi zdrowia i bezpieczeństwa, gdzie nie ma miejsca na dyskusję oraz sytuacjami, gdzie nie ma czasu na tłumaczenie i przekonywanie (na to też mamy swój sposób, ale o tym może innym razem), pozwalamy jej zbierać różne doświadczenia i ponosić konsekwencje własnych wyborów. Ze wszelkich sił staramy się uniknąć wychowania człowieka, który bezmyślnie robi to, co mu się każe. To jej życie i jej wybory. Trzylatek ma już głowę na karku i potrafi przekonać mnie racjonalnymi argumentami. Grunt, żeby potrafiła wsłuchać się w siebie i te argumenty znaleźć.

4. Po piąte - oczekiwania
Chyba chodzi o to, by nie mieć zbyt dużych. Oczywiście, zawsze będziemy oczekiwać i wymagać od Ani szacunku wobec innych osób, kulturalnego zachowania, dotrzymywania słowa itd. To nie podlega żadnej dyskusji. 
Ale nie będę od niej oczekiwać, by zachwycała się żółtą bezą. To już kiedyś było.. no bo jak ma zachwycać, kiedy nie zachwyca? Niech mi jasno mówi, że jej się coś nie podoba. Może iść na bal bez kostiumu i już. Choć byłoby to przykre, nie postrzegałabym tego przez pryzmat własnej porażki. Natomiast porażką byłoby kombinowanie na ostatnią chwilę drugiego stroju na bal.
Pisałam niedawno o naszej miłości do Stanów. Byliśmy tam trzy razy i każda z tych wypraw była podróżą naszego życia. Dwa razy towarzyszyła nam Ania. Każda taka wyprawa poprzedzona jest miesiącami wyrzeczeń i przygotowań. Tuż przed pierwszymi urodzinami Ani polecieliśmy na kilka dni do Nowego Jorku, a potem na dwa tygodnie na Florydę. Spragnieni słońca wybraliśmy się we troje na plażę, by tam uświadomić sobie, że Ania boi się piasku (!). Możecie się dziwić, ale po kilku próbach po prostu z tej plaży zeszliśmy. Każdego dnia proponowaliśmy Ani spacery, początkowo siedziała u taty na barana lub u mnie na rękach, potem mogła siedzieć na ręczniku, pozwoliła posypywać sobie stopy piaskiem, po kilku dniach dumnie stawiała pierwsze kroki na tych ciepłych ziarenkach, a ostatniego dnia wakacji chlapała się radośnie w oceanie. Oczywiście, byliśmy nieco rozczarowani, że tego nie przewidzieliśmy i że tyle czasu zajęło Ani oswojenie się z plażą. Ale przede wszystkim uświadomiliśmy sobie, że nasze oczekiwania to jedno, a rzeczywistość - drugie. Anka tej Florydy nie potrzebowała, to była nasza potrzeba i nasze marzenie. Świat naszych marzeń, do którego ją zaprosiliśmy. A ona wzięła z z niego tyle, ile chciała. I to chyba kwintesencja tego, co chciałam w tym poście przekazać :-)

Co o tym myślicie? Pozdrawiam! :-) 

8 komentarzy:

  1. To wypowiedź mądrego i świadomego rodzica, a może po prostu świadomego i odpowiedzialnego człowieka. Myślę, że dobra znajomość samych siebie pomaga zrozumieć małego człowieka. Chciałaby czytać więcej takich postów. Brawo! Myślę, że wasza córka dzięki takiemu wychowaniu wyrośnie na szczęśliwą i pewną siebie kobietę!
    Pozdrawiam
    DDorota

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj, bardzo dziękuję za miłe słowa. Faktycznie staramy się świadomie podchodzić do tematu rodzicielstwa. Czas pokaże, czy idziemy dobrą drogą :-) Pozdrawiam ciepło!

      Usuń
  2. Piękna wypowiedź. Jeśli to wszystko o czym pisałaś udaje wam się realizować w życiu to szczerze gratuluję.
    Na pewno Ania wyrośnie na wspaniałą i odpowiedzialną kobietę.
    Dwójka moich dorosłych dzieci właśnie taka jest. A co do mojej Ani 13-letniej, niesamowicie upartej, która zawsze chce stawiać na swoim, przeprowadzam prawdziwe boje słowne, taka męcząca walka na argumenty. Nie wiem z czego to wynika, ale jest trudniejsza niż jej dorosłe rodzeństwo razem wziąwszy, kiedy było w jej wieku.
    Gorąco pozdrawiam Dorota

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak napisałam na początku posta, nie zawsze udaje nam się realizować wszystkie postanowienia. Jesteśmy tylko ludźmi i dajemy zarówno sobie, jak i Ani, prawo do słabszych dni czy pomyłek. Ale zawsze się staramy. Co do Twoich dzieciaków, to myślę, że dzisiejsza młodsza młodzież oraz jej rodzice mają mocno pod górkę. Inne realia, sporo pokus, brak autorytetów.. ale myślę, że w każdych warunkach można znaleźć wspólny język. Trzymam kciuki za Ciebie i za siebie :-) Pozdrawiam ciepło!

      Usuń
  3. Ładnie napisane :)

    Zamykając temat bezy (zamykając ?), ja sobie to podciągnęłam pod Twój punkt czwarty, a przecież nie wiedziałam, jak to tam u Was dokładnie wyglądało. I was wrong, you are right :)))

    Pomijając wszystko to i tak jesteś "right", bo jakby na to nie patrzeć wychowujesz własne dziecko, i dopóki nie go nie krzywdzisz, to co nam do tego, ne pas ?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Temat bezy zamkniemy, gdy będą foty z przedszkola ;-) Też myślę, że nie ma jednego sposobu, który się sprawdzi we wszystkich rodzinach. Ale podyskutować zawsze miło (do czego gorąco zachęcam :-))

      Usuń
  4. Twoja pisemna wypowiedź naprawdę mogłaby posłużyć za poradnik, gratuluję talentu. Ja mam dwójkę dzieci i najtrudniej jest mi być konsekwentną w swoim postępowaniu, chociaż bardzo się staram. Jestem tutaj nowa ale czytam Twój blog od dawna, piękne rzeczy robisz. Zapraszam do siebie. Pozdrawiam Kasia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo mi miło Ciebie gościć :-) dziękuję za ciepły komentarz. Wychodzę z założenia, że macierzyństwo czy ogólnie rodzicielstwo to nie żaden wyścig po koronę. Zazwyczaj staram się jak mogę, ale czasem odpuszczam. Dzieciaki też muszą widzieć, że jesteśmy zwykłymi ludźmi, że czasem pozwalamy im i sobie na odrobinę więcej luzu. Trzymam kciuki za matkowanie i blogowanie. Pozdrawiam ciepło :-)

      Usuń