Wspomnień czar

Jakiś czas temu otrzymałam od mojej Cioci Babci Staruszeczki kilka włóczek w burych kolorach. Długo zastanawiałam się, co z nimi zrobić, bo przecież nie wpisują się ani w pastelowe, ani energetyczne trendy, które tak bardzo lubię. Żeby jednak dać im szansę, położyłam je na wierzchu i mimochodem, krzątając się po kuchni, przyglądałam się im kilka razy dziennie. I tak powoli zaczęło powracać do mnie wspomnienie pewnej dzierganej spódniczki z dzieciństwa. Miała ażurowy wzór i właśnie takie jesienne, smutne kolory - brąz z musztardopodobnym. I chociaż doskonale pamiętam, że o wiele bardziej lubiłam chodzić w spódnicy z różowej, błyszczącej tkaniny (strach się bać!), to większym sentymentem darzę wspomnienie o burej dzierganej. W ten sposób zaczęłam zimą oswajać się z jesienną kolorystyką i postanowiłam wykorzystać ją do wydziergania kocyka do Ankowej kołyski. Zdecydowałam się na brąz przypudrowany odrobiną różu. W ten sposób uniknęłam dosłownego nawiązania do siermiężnych czasów i jednocześnie stworzyłam kocyk, który w mojej ocenie ładnie się komponuje z kolorową kołyską i kwiatami. 

W trakcie robienia zdjęć zauważyłam, że u Anki jest więcej akcentów z mojego dzieciństwa. Rany, czy słuszna jest myśl, że to już vintage? Stary, trochę kiczowaty obraz w niemal rudej ramie. Drewniany chłopek, którym za szczyla bawiłam się u Cioci Babci. Lalka, którą rodzice kupili mi na początku lat 90-tych. No i już współczesne smaczki nawiązujące do klimatu, który lubię - Miś Uszatek w towarzystwie rozkosznych Sonny Angels (w Paryżu były ubrane w pastelowe makaroniki!), ilustracje z Piotrusia Królika, wykonane przez mojego tatę, a oprawione w ramki, które przywiozłam od przyjaciółki z Anglii. Wiklinowy wózek od dziadków, który wrócił z nimi z wakacji na Węgrzech, kiczowaty wazonik przytargany za 3 zł z bytomskich staroci. A do tego kilka egzemplarzy przepięknych książek, które pamiętają nie tylko moje dzieciństwo, ale również dzieciństwo jednej i drugiej babci. Na chwilę obecną cenię te książki przede wszystkim za genialne ilustracje, takie, przy których wyobraźnia wskakuje na najwyższe obroty. Jeszcze moment i Anka będzie w stanie śledzić dłuższe historie - to dopiero będzie frajda! 

Wciąga mnie ten retro klimat, nawet w wersji przerysowanej, ocierającej się o rasowy kicz, i mam ochotę na jeszcze jeden lub dwa drobiazgi w tym stylu. Ankowe salony są jasne i kolorowe, więc wydaje mi się, że łatwo uniknąć tu przesady.

A Wy jakie wnętrza dziecięce lubicie? Motyw przewodni? Pastele? Biel i drewno? A może energetyczny miks kolorów? Ciekawa jestem Waszych komentarzy. Pozdrawiam serdecznie! :-)