Ankowe urodziny

Nie wiem, jak to się stało, że mam czteroletnią córkę. Jeszcze przed chwilą była niebiańsko pachnącym okruszkiem, rozkosznym kurdupelkiem, niezapisaną kartką, na którą przelewałam milion swoich uczuć. Nie wiem, kiedy wyrosła z niej pannica, która umie się podpisać, wyczuwa moje nastroje, raz po raz zerka w lusterko i upewnia się, czy warkocz (wciąż w skali raczej mikro) dobrze się trzyma. Sama przygotowała urodzinowy stół, pytała gości, czy czegoś im nie trzeba, a na dodatek ostatnio rozpowiada, że będzie mnie odwiedzać ze swoimi dziećmi. 

Przyznam Wam, że żadne Ankowe urodziny nie wzruszyły mnie tak mocno, jak te. Zastanawiałam się, skąd to się wzięło, przecież każde były wyjątkowe.. ale teraz pierwszy raz miałam czas się do nich przygotować. I nie mówię tu o dekoracjach i frykasach, tylko o tym, że miałam czas i siły na codzienną refleksję. Każdy dzień z Anką cieszy mnie ogromnie, każda chwila jest cudem, każdy lepki całus smakuje najlepiej. Topię się jak masło pod wpływem jej spojrzenia, zapachu i na dźwięk jej słów. Doprawdy nie wiem, jak to jest możliwe, ale każdego dnia kocham ją coraz bardziej. Paleta uczuć, które Młoda we mnie budzi, jest absolutnie nieskończona. 

Odkąd żyję na zwolnionych obrotach, macierzyństwo cieszy mnie jeszcze bardziej. Pewnie wszystko jest ze sobą powiązane, Anka ma mnie więcej, życie stało się jakby bardziej spokojne, więc i ona się trochę wyciszyła, dała ugłaskać. Poza tym ja, częściej wolna od pośpiechu niż zabiegana, mam w sobie ocean cierpliwości. A gdy go brakuje, myślę sobie takie paskudne myśli, co by było, gdybym Anki nie miała, i po chwili wszystko przechodzi. Sielanka. I z jednej strony jest to cudowne doznanie i odkrycie, cudownie po prostu być jej mamą, iść w żółwim tempie do przedszkola i oglądać po drodze budzące się do życia robaki. A z drugiej strony pamiętam siebie sprzed roku, a raczej pamiętam, że w mojej głowie niewiele zostało z tamtych dni. I nie zgadzam się na to, by życie (moje, nie moje, bez różnicy) tak wyglądało. Wraz z zasobami czasu rośnie jakość życia i złość mnie bierze, gdy pomyślę, że przez pośpiech ktoś może zgubić blask macierzyństwa. I przyznam się Wam jeszcze, że nie lubię popularnego ostatnio trendu, co to niby każe odczarować mit macierzyństwa, że niby Matki Polki łączy zmowa milczenia i nikt o cieniach nie mówi.. Bo mi się zdaje, że właśnie o tych blaskach mówić trzeba, bo gdzieś się zagubiły. Nikt nie mówi, że zawsze jest łatwo, ale przecież te szczerbate uśmiechy są warte wszystkiego, prawda? I sztuką jest pamiętać o tym nie tylko wtedy, gdy kurduple śpią.

Ale! Dość już gadania. Zapraszam Was na przegląd Ankowego party. Był kicz, były retro zwierzaki (w roli głównej sarenka spod pędzla mojego Taty), a Ankowa aranżacja stołu przy kominku wyszła chyba trochę "boho" ;-) Jest i gwóźdź programu. Prezent dla Młodej, spełnienie tak naprawdę mojego marzenia z dzieciństwa, wspólna zrzutka całej rodziny, czyli gigantyczny domek dla lalek (serio, bawię się nim, gdy Anka nie patrzy ;-). 

Miało być ładnie, ale bez napinki. Jak wiecie, kwestia dekorowania przyjęć jest mi bliska (można o tym przeczytać tutaj), ale tym razem nie chciałam kserować Pinterestu. Miało być po naszemu i chyba się udało :-)

Ściskam Was mocno! :-)