Alternatywna rzeczywistość

To były dwa tygodnie pełne cudownych spotkań. Piękne towarzystwo, błogi śmiech, godziny rozmów. Długie biesiady przy stole, kilka butelek wina, ponad 60 jaj przerobionych na ciasta (w tym dwa torty, sama jestem pod wrażeniem), spotkania rodzinne i z przyjaciółmi, beztroska, ale i refleksja, dawne rodzinne historie zasłyszane od Cioci Babci Staruszeczki... Pełen relaks, a w tym wszystkim moc przepięknych prezentów! Czułam się jak mała dziewczynka w krainie Świętego Mikołaja, autentycznie. Licznik wyzerowany. Odnalazłam spokój i pewność siebie. Przypomniałam sobie, jak to jest być sobą, jak to jest nie spieszyć się, słuchać swojego głosu i swoich pragnień. Znów jestem uśmiechniętą oazą spokoju, nic nie wyprowadza mnie z równowagi, z wszystkiego czerpię przyjemność. Anka może wyrywać mi włosy plotąc misterne warkocze, mogę stać w kilometrowych korkach na płatnej autostradzie, mogę wstawać o 6., by upiec ciasto na miłe śniadanie i 5 razy dziennie zapełniać zmywarkę. To ja czy nie ja? Która wersja jest prawdziwa? Ta zrelaksowana od święta, czy ta codzienna, z żołądkiem w kokardę związanym? Czas wolny, który został mi podarowany, przeniósł mnie na zupełnie inną orbitę, do alternatywnej rzeczywistości. Cudownie byłoby osiągnąć ten stan w codziennym życiu, wypracować sobie dystans, mechanizm obronny, który nie pozwala się zafiksować, zdominować, zapędzić w kozi róg. Na razie jednak nigdzie nie wracam. No dobrze, wracam, ale tylko na chwilę, na dni kilka, by przekazać obowiązki, a potem ruszam w drogę, na piękne wakacje z rodziną i przyjaciółmi. I to dopiero początek drogi, która nie wiadomo dokąd mnie zaprowadzi.

Patrząc na poniższe zdjęcia, można odnieść wrażenie, że to droga wiodąca mnie, ofiarę konsumpcjonizmu, ku upadkowi. Tyle bajecznych podarunków, tyle jedzenia, można pomyśleć, tyle forsy poszło się bujać w kosmos. Zapewne. Jestem hedonistką i konsumentem, miłośniczką ludzi i piękna w każdej postaci. Jestem też dzieciakiem z PGR-ów, który tylko dzięki sile i uporowi rodziców zobaczył lepszy świat. To ja, szara myszka, która długo nie miała najlepszej przyjaciółki i bała się w jakikolwiek sposób zwrócić na siebie uwagę. To też ja, która pod koniec studiów zarabiała najniższą krajową. Tu, gdzie jestem, doszłam dzięki pomocy najbliższych, własnej wytężonej pracy, wierze i przekonaniu w to, że mi musi się udać. Nie zawsze było jedwabnie i różowo, więc bez najmniejszych skrupułów i wyrzutów sumienia pozwalam sobie rzucać wyzwanie bogom i być bezczelnie szczęśliwą. 

@Syl, jeśli widzisz i czytasz, mam nadzieję, że nie grzmisz :-) Dawno, dawno temu widziałam taką sukienkę u Ciebie. Zakochałam się na zabój, długo nie wiedziałam, gdzie ją znaleźć, aż któregoś razu napisałaś o Hell Bunny. Rybka chwyciła haczyk i tym cudownym sposobem weszłam w urodzinowe posiadanie tej bajecznej kiecki. Po stokroć dzięki za inspirację!