Proces twórczy

Ankowy pokój nadal się rodzi. Meble wędrują, zmieniają kąty i konfiguracje. Dodatki maszerują gęsiego, czasem wyprowadzają się na dobre do innego pokoju, czasem tylko zmieniają miejsce, a innym razem wędrują do poczekalni w szafie. Jeszcze nie mam wizji, jeszcze nie wiem, co i jak, ale jestem coraz bliżej. Potrzebne mi to wolne, by poczuć klimat, wyczuć Ankę, wymyślić to miejsce na nowo. Na razie ten pokój to nadal białe płótno, ale zbieram już farby, już szykuję pędzle. 

Jak ma być? Oczywiście bajecznie, oczywiście w nieoczywisty sposób. Żadnych disneyowskich naklejek ani różu na potęgę. To ma być Ankowy bastion, miejsce, do którego zawsze będzie chętnie wracać, w którym się dobrze czuje, które jej się podoba, w którym lubi gościć swoich przyjaciół. 

Przypominam sobie własne dziecięce marzenia i nie ukrywam, że chcący niechcący staram się je urzeczywistnić. Trzeba otwarcie powiedzieć, że robię to głównie dla siebie. Na Ance wrażenie robi przede wszystkim przestrzeń i moja rola sprowadza się tu do tego, by nie pozwolić jej pokoju zagracić. Cała reszta to perełki dla mnie.. Tak, chcę, by Ankowe cztery kąty cieszyły moje oko. Można mieszkać ładnie, można brzydko, da się i tak sobie. Wybieram pierwszą opcję. I po cichu liczę na to, że Anka, dorastając w przyjemnych wnętrzach, w przyszłości doceni tę estetykę. Czas pokaże. 

Tymczasem ja pokazuję Ankowy świat. Jeszcze surowy, nieopierzony.. ale już jej. 

Zdjęcia są sprzed 2 tygodni, w międzyczasie już się nieco zmieniło, postaram się to znów uchwycić.

Teraz, gdy mam trochę wolnego, pozwalam moim myślom błądzić. I widzę, że zdecydowanie płyną w kierunku retro.. marzą mi się tapety staruszki, od wysokości lamperii aż pod sufit.  I 50-letnia komódka, nietknięta, nieszlifowana, piękna urokiem swych zmarszczek. Nad kominkiem widzę obraz z mojego dzieciństwa, przytulone dzieciaki na gałęzi, które moja mama kupiła sobie długo przed moim pojawieniem się na świecie. Obraz wisi u moich rodziców i na razie nie mam odwagi zapytać, czy mogę...

Lubię takie spotkania dwóch światów, lubię zapraszać duchy przeszłości do siebie. Od wczoraj mam długie poranki i siadam do stołu z Anką. Parzymy w dzbanku miętową herbatę, słodzimy bieszczadzkim miodem, wlewamy ją do kruchych filiżanek i rozkoszujemy się chwilą. Potem każda z nas pędzi do swoich spraw, Anka namiętnie rysuje syrenki, ja sprzątam, szyję i gotuję. Oczywiście jest i plac zabaw, czytanie książek i czas na przytulanie. Ale to poranki są magiczne. Jak to dobrze, że w sierpniu przedszkole zamknięte...  :-) 

Powyższe zdjęcia i tapety pochodzą ze sklepu Rosie's Wallpaper