Refleksyjnie

Odwiedzając blogi, czytając magazyny wnętrzarskie i life-stylowe oraz przeglądając miliony zdjęć w sieci, odnoszę czasem wrażenie, że żyję w równoległej rzeczywistości. Choć dbam o siebie, swoich bliskich i cały nasz maleńki świat, zwracam uwagę na szczegóły i staram się tworzyć bajeczną rzeczywistość, mało które migawki z mojego życia warte by były wrzucenia na Pinterest. Prawdę mówiąc, rzadko kiedy mam czas/siły/chęci na ciekawe gotowanie (tak, wiem że nawet w 15 minut można wyczarować cuda, ale często po prostu pomysłu brak), rzadko kiedy udaje mi się tak ubrać/uczesać/pomalować, bym czuła, że świat leży u moich stóp.. Moje mieszkanie, choć miłe dla oka, niczym specjalnym się nie wyróżnia i doprawdy nie wiem, skąd Wy, drogie blogowe koleżanki, bierzecie te wszystkie cudne vintagowe/wsiowe unikatowe meble i gadżety. Chodzę po mieście, jeżdżę po świecie, pukam i szukam, ale przede mną te cacka się chowają  (albo ich cena zwala z nóg). Absolutnie nie narzekam, i mam świadomość, że prowadząc ten blog, ja również nieco zaklinam rzeczywistość - zanim zrobię jakieś zdjęcie, to przecież posprzątam i wstawię w kadr malowniczy dzbanek, który na co dzień stoi gdzie indziej.. Moje życie i mój świat są piękne, bardzo je lubię, dobrze mi z nimi, ale to nie sam lukier na pączku.

Ten tydzień był ciężki. Obowiązki służbowe jechały za mną z biura do domu, i gdy tylko Ania szła spać, rozpychały się łokciami, nie pozwalając już na zrobienie niczego innego. Zatem nie powstał żaden nowy projekt, żadne nowe zdjęcie, nic nietuzinkowego nie zobaczyłam, nie przeżyłam, nawet nie posprzątałam w domu. Za to znalazł się czas i chęci na kolację przy świecach we troje - bo kto powiedział, że z dzieckiem nie można zjeść romantycznie.. (składniki dostarczyła moja mama - pierogi jak zwykle boskie). Były wygłupy i czytanie bajek przed snem, miłe smsy od męża, ciepłe maile od przyjaciółek. I udało się po drodze zaplanować cudny weekend.

A jak Wy sobie radzicie z łączeniem ról? Tyle ich przecież. Jesteśmy sobą dla siebie, żonami, matkami, córkami, przyjaciółkami, siostrami, pracownicami, przedsiębiorcami, paniami domu.. i do tego mamy swoje potrzeby i pasje, na które też miło by było znaleźć kiedyś czas.

W związku z tym obiecałam sobie, że na blogu nie będę udawać lepszej wersji siebie. To nie w porządku wobec siebie samej  i tych, które (którzy?) mnie odwiedzają. Dlatego wybaczcie mi, jeśli czasem trochę pomilczę, ponudzę albo dodam słabej jakości zdjęcie. Po prostu mam zamiar pokazywać to, co faktycznie się dzieje, a nie tworzyć rzeczywistość na potrzeby bloga. Tymczasem dobrej nocy życzę.